Sikorski Antoni (1893–1987), pułkownik WP, autor prac historyczno-wojskowych. Ur. 13 VI w Łodzi, pochodził z zdeklasowanej rodziny ziemiańskiej, był synem Władysława, właściciela (od r. 1895) nieruchomości w Piotrkowie, i Marii z Papińskich; miał młodszych braci: Bronisława (1894–1943), adwokata w Zamościu, zamordowanego przez Niemców w obozie koncentracyjnym w Sachsenhausen, Henryka (1901–1978), urzędnika państwowego (obaj uczestniczyli w wojnie polsko-sowieckiej l. 1919–20 i byli kawalerami Orderu Virtuti Militari V kl.), i Stefana (zob.), oraz siostry: Stanisławę, zamężną Ślosarską, Eugenię, zamężną Gliwiczową (obie nauczycielki) i Pelagię, żonę Zdzisława Maćkowskiego (zob.), więzioną przez cztery lata w obozie koncentracyjnym w Ravensbrück.
Po ukończeniu w r. 1905 szkoły powszechnej w Piotrkowie S. – wobec strajku szkolnego – uczył się początkowo na zakonspirowanych kompletach szkolnych, a od r. 1907 do 1913 w polskim gimnazjum filologicznym w Piotrkowie. W okresie szkolnym należał m.in. do koła gimnastycznego i samokształceniowego, tajnego skautingu (gdzie z czasem został zastępcą komendanta I drużyny skautów), do «Zarzewia» (z jego ramienia prowadził pracę agitacyjną w robotniczej dzielnicy św. Trójcy w Piotrkowie i kolportaż pism Narodowego Związku Robotniczego w rejonie Piotrków–Sulejów). Jeszcze w gimnazjum S. wstąpił do Polskich Drużyn Strzeleckich (PDS). Kolegą szkolnym S-ego był m.in. Stefan Rowecki. Po maturze S. rozpoczął w r. 1913 studia w Warszawie na Wyższych Kursach Handlowych Augustyna Zielińskiego (późniejszej Wyższej Szkole Handlowej). Jednocześnie pod pseud. Rawicz odbył konspiracyjny kurs podoficerski PDS.
Wybuch pierwszej wojny światowej zastał S-ego w Piotrkowie, gdzie od 15 VI 1914 przebywał na praktyce w Tow. Kredytowym Gub. Piotrkowskiej. S. prowadził początkowo na miejscu akcję agitacyjno-propagandową w celu zapobieżenia poborowi młodzieży do armii rosyjskiej. Dn. 24 VIII S. zgłosił się do Andrzeja J. Małkowskiego (emisariusza Józefa Piłsudskiego w Król. Pol.) i w uzgodnieniu z nim podjął służbę wywiadowczą na rzecz Legionów Polskich (Leg. Pol.) na liniach przyfrontowych, w rejonie Piotrków–Radomsko–Częstochowa. Dn. 10 IX odjechał do Krakowa, gdzie został przydzielony do biura (oddziału) wywiadowczego por. Rajmunda Jaworowskiego «Światopełka» tworzącej się 1. Brygady Leg. Pol. Jako wywiadowca na linii Kraków–Częstochowa–Piotrków trzykrotnie przekraczał pozycje rosyjskie. Ok. 15 X powrócił do Piotrkowa. Tutaj w batalionie uzupełniającym kpt. Albina J. Fleszara «Satyra», formowanym w części Król. Pol. zajętej przez Niemców, pełnił funkcję sekcyjnego w stopniu kaprala. Z batalionem tym wyruszył pod Krzywopłoty, gdzie znalazł sie w składzie IV batalionu kpt. Tadeusza Furgalskiego «Wyrwy» i brał udział w trzydniowej walce (17–19 XI), a potem uczestniczył w wielkiej bitwie pod Limanową (3–14 XII). Dn. 20 XII zachorował na czerwonkę, a później na zapalenie płuc. Leczył się w szpitalu w Nowym Targu, lecz uznany po rekonwalescencji za niezdolnego do dalszej służby liniowej, został zwolniony.
Z początkiem 1915 r. wrócił S. do Piotrkowa. Wkrótce, jako plutonowy pod rozkazami por. Zygmunta Klemensiewicza, przeszedł w Kieleckie do pracy werbunkowej do Leg. Pol. W lipcu wyruszył na front wołyński, gdzie przydzielono go do pracy w oddziale wywiadowczym Komendy Leg. Pol., a następnie w okresie od października 1915 do października 1916 w walkach nad Styrem i Stochodem dowodził plutonem w ramach kompanii skautowej. W październiku 1916 w Baranowiczach S. otrzymał przydział do 5. pp Leg. Pol. na dowódcę plutonu. Niebawem przeniesiono go do 3. pp Leg. Pol., gdzie w randze sierżanta dowodził nadal plutonem. Od 15 IV do 15 VI 1917 brał udział w werbunku do Leg. Pol. Następnie, do 31 VIII 1917, uczestniczył w IV kursie wyszkoleniowym Leg. Pol. w Zambrowie jako instruktor 6. kompanii szkolnej. W trakcie kursu, S. przeszedł – wobec kryzysu przysięgowego – do Polskiej Siły Zbrojnej (Polnische Wehrmacht), tworzonej pod ścisłym nadzorem niemieckim. Odkomenderowany do Szkoły Podchorążych w Ostrowi Mazowieckiej, kształcił się do 30 XI, nadto ukończył specjalny kurs gimnastyczny w Garwolinie. Od 1 XII 1917 do 1 V 1918 był adiutantem V kursu wyszkoleniowego, a później I batalionu rekruckiego. Awansował w tym czasie na podchorążego (1 XII) i podporucznika (1 III). Od 1 V 1918 był adiutantem 2. pp Polskiej Siły Zbrojnej. Dn. 27 X awansował do stopnia porucznika. Od początków listopada do końca miesiąca wraz z II batalionem przebywał w Lublinie.
Dn. 8 XII S. wyruszył na front ukraiński w rejon Rawy Ruskiej. Dn. 19 XII dostał się do niewoli ukraińskiej. Początkowo był osadzony w więzieniu w Tarnopolu, później (od 4 V 1919) w obozie internowanych Polaków w Dolinie. W niewoli chorował na tyfus. Dn. 28 V zbiegł z niewoli wraz z siedmioma innymi oficerami i już 1 VI zameldował się w swoim pułku, który od 16 I nosił nazwę: 8. pp Legionów (Leg.).
W pułku S. objął czasowo dowództwo kompanii marszowej, a następnie 10. kompanii w III batalionie i wziął udział, pod dowództwem mjr. Władysława Uzdowskiego «Bończy», w ostatecznym wyparciu wojsk ukraińskich z Małopolski Wschodniej. W końcu sierpnia S. odjechał z 8. pp Leg. nad Dźwinę, gdzie w ugrupowaniu sił frontu północnego do początku r.n. dokonywano sporadycznych wypadów na pozycje wojsk sowieckich. Od stycznia 1920 pułk posuwał się wzdłuż północnego brzegu Dźwiny, rozbijając w marszu oddziały sowieckie. Przy końcu kwietnia bataliony pułku przeszły na południowy brzeg Dźwiny. Dn. 11 V S. awansował do stopnia kapitana, otrzymując później starszeństwo od 1 VI 1919. W walkach pułku na froncie północnym, w maju–czerwcu 1920, S. wyróżnił się w utarczkach odwrotowych nad rzeką Czernicą (8 V), a pod Onoszkami, przy przechodzeniu Wilii (30 V) został ranny w obie nogi. W walce pod Onoszkami rozbił siłami 10. kompanii silny oddział nieprzyjaciela, dając żołnierzom przykład męstwa i skutecznego dowodzenia. Za postawę tę został później (17 V 1921) odznaczony Krzyżem Virtuti Militari – 5 kl. (0916). Po powrocie ze szpitala (20 VII) S. objął dowództwo III batalionu i na tym stanowisku dotrwał do końca działań wojennych. W zwycięskim boju pod Sahryniem i Werbkowicami (14–15 VIII) prowadził III batalion do ataku na bagnety, pod Brześciem Litewskim (24 VIII) rozbił znaczne siły wroga, pod Brzostowicą Wielką (20–22 IX) utrzymał kluczowe pozycje polskie przy ogromnej przewadze nieprzyjaciela. Za czyny te otrzymał później czterokrotnie Krzyż Walecznych. Wojna dla S-ego i jego III batalionu zakończyła się udziałem w osłonie akcji na Wilno prowadzonej 9 X przez gen. dyw. Lucjana Żeligowskiego.
W okresie 1 XII 1920 – 12 I 1921 S. był dowódcą pułkowej szkoły podoficerskiej, skąd odszedł na stanowisko dyrektora nauk w Szkole Podchorążych w Warszawie. Zapewnił wtedy wielkim trudem wykładowcom i instruktorom szkoły wszelkie regulaminy, zarówno polskie jak i obce. Zarazem sam S. bardzo intensywnie się dokształcał. Od 1 VII do 6 XI był gospodarzem szkoły. Następnie powrócił do 8. pp Leg. jako referent wyszkolenia, a od 8 XII także dowódca III batalionu. Z dn. 1 X 1924 S. przeszedł do sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu (DOK) nr II w Lublinie na stanowisko kierownika referatu personalnego. Wg „Rocznika oficerskiego” (W. 1924) był nadetatowym pracownikiem Oddziału Ogólnego. Awans na majora otrzymał ze starszeństwem od 1 I 1928. Dn. 1 VIII 1928 S. objął funkcję dyrektora nauk w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Tomaszowie. W r. 1929 przejął dowodzenie batalionem podchorążych w Zambrowie. W l. 1930–2 pozostawał w dyspozycji Państwowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego (WF i PW) na stanowisku inspektora WF i PW w DOK nr V w Krakowie, zaś od maja 1932 był delegatem Min. Spraw Wojskowych (MSWojsk.) do Związku Harcerstwa Polskiego. Za pracę na odcinku sportu w wojsku otrzymał Złoty Krzyż Zasługi (1928). W tych latach przyznano mu także Medal (1928) i Krzyż Niepodległości (1930). W r. 1933 S. podjął w MSWojsk. starania o uzyskanie ziemi na Wileńszczyźnie, lecz bez pozytywnego rezultatu. Z dn. 15 XII 1933 został dowódcą batalionu Korpusu Ochrony Pogranicza (KOP) «Nowe Święciany». Zorganizował wówczas w kwietniu 1935 w Prużankach pogrzeb byłego dowódcy 14. Dyw. Piechoty (DP) gen. dyw. Daniela Konarzewskiego.
Dn. 1 I 1934 otrzymał stopień podpułkownika. Dwa lata później został wyznaczony na zastępcę dowódcy 34. pp w Białej Podlaskiej. W r. 1938, po ukończeniu kursu wyższych dowódców w Rembertowie, podczas którego naraził się marszałkowi Edwardowi Śmigłemu-Rydzowi (za krytykę stanu przygotowań do wojny), odszedł z zajmowanego stanowiska na okres ok. sześciu miesięcy do DOK nr VI we Lwowie, skąd przeniesiono go na funkcję zastępcy dowódcy Podkarpackiej Brygady Obrony Narodowej w Przemyślu.
Po wybuchu drugiej wojny światowej S. na polecenie dowódcy DOK nr X gen. bryg. Wacława Wieczorkiewicza objął 6 IX dowództwo, utworzonej przez Armię «Karpaty», taktycznej Grupy «Sandomierz». Miała ona na celu obronę linii Wisły od Zawichostu po Baranów Sandomierski oraz utrzymanie strategicznie ważnych mostów na rzece, do czasu wycofania się na jej prawy brzeg oddziałów Armii «Kraków». Dn. 7 IX Grupa «Sandomierz» organizowała obronę swego odcinka bez styczności z nieprzyjacielem, 8 IX kontynuowała prace nad przygotowaniem linii obrony na Sanie i odparła próbę zajęcia z marszu przez pododdział niemieckiego XV Lekkiego Korpusu Pancernego mostu drogowego na Wiśle w Sandomierzu; od 9 IX podlegała dowódcy Armii «Lublin» gen. dyw. Tadeuszowi L. Piskorowi. W tym czasie S. zapoczątkował budowę pod Tarnobrzegiem przez saperów armijnych mostu pontonowego przez głęboką część Wisły do brodów, dzięki czemu wiele oderwanych oddziałów polskich zdołało przejść na wschodni brzeg rzeki. Dn. 11 IX dowódca Armii «Kraków» gen. bryg. Antoni Szylling podporządkował sobie siły dowodzone przez S-ego. W nowej sytuacji operacyjnej Grupa «Sandomierz» miała do 13 IX trzymać linię Wisły, tj. do pełnego wycofania się Grupy Operacyjnej «Jagmin» na drugi brzeg rzeki, a następnie dołączyć do jej oddziałów za Sanem w rejonie m. Antoniów. S. przegrupował podległe sobie siły na wskazane miejsce, przy czym 13–14 IX prawe ich skrzydło brało udział w walce pod Zawichostem z atakującymi oddziałami niemieckiej 5. Dyw. Pancernej (VIII Korpus). Dn. 14 IX Grupa «Sandomierz» przeszła ponownie pod dowództwo gen. Piskora i na jego polecenie odeszła znad Sanu, w kierunku Myśliborzyc; 15 IX, w chwili dochodzenia do Myśliborzyc, nalot bombowy zadał oddziałom polskim bardzo poważne straty. W godzinach popołudniowych Grupa «Sandomierz» odmaszerowała do rejonu Janowa, 16/19 IX siły S-ego osłaniały odwrót Grupy Operacyjnej «Jagmin», 19 IX walczyły w rejonie Zwierzyńca z oddziałami niemieckiej 27. DP (VII Korpus) i Krasnobrodu z jednostkami niemieckiej 8. DP (VIII Korpus). W walkach tych S. dowodził «spokojnie i skutecznie» (M. Porwit). W dn. 20 IX Grupa «Sandomierz» przedarła się pod ogniem niemieckiej artylerii i cekaemów do lasów na południe od Maził, skąd już tylko część oddziałów zdołała przedostać się lasami na Koszele. Z dn. 1 IX S. z niewielką grupką żołnierzy dotarł do Płazowa, gdzie ostatecznie nastąpiło rozwiązanie poszczególnych grupek i rozpoczęło się pojedyncze przedzieranie ku granicy węgierskiej.
Pod koniec września 1939 S. razem z kpt. Stefanem Bogusiewiczem (drugim adiutantem 94. pp) po bardzo trudnej przeprawie przez Karpaty przedostał się na Węgry. W Budapeszcie objął stanowisko nieoficjalnego zastępcy attaché wojskowego ppłk. dypl. Jana Pindeli-Emisarskiego i przez kilkanaście tygodni na przełomie l. 1939 i 1940 należał do jego najbliższych współpracowników, organizując przerzuty kadry oficerskiej i żołnierzy do tworzonego we Francji WP oraz montując dodatkowe linie łączności z krajem i Paryżem. Wezwany przez premiera rządu RP i naczelnego wodza gen. broni Władysława Sikorskiego, przybył do Paryża w okresie przyśpieszania prac nad organizacją armii. Zweryfikowany przed komisją badającą udział wyższych dowódców WP w kampanii wrześniowej w kwietniu 1940 otrzymał przydział na stanowisko dowódcy 11. pp 4. DP (dowodzonej przez gen. bryg. Rudolfa Dreszera), tworzonego początkowo w ośrodku formowania Les Sables d’Olons, a później – po ataku niemieckim na Francję – w Wandei w rejonie Parthenay (na południe od Loary). Nie uzbrojona i nie przygotowana do walki jednostka otrzymała 17 VI rozkaz ewakuacji, 20 VI odpłynęła do Anglii, a 21 VI zacumowała w Plymouth. Od końca 1940 r. S. jako zwolennik obozu sanacyjnego przebywał w oficerskim obozie odosobnienia w Rothesay na «wyspie wężów» Bute u zachodnich wybrzeży Szkocji, skąd z początkiem 1942 r. przeszedł na stanowisko dowódcy Centrum Wyszkolenia Artylerii Przeciwpancernej (CWArt. Ppanc.) w Crawford, na której to funkcji pozostawał do stycznia 1943, kiedy CWArt. Ppanc. włączono w skład CWArt. (polowej). Za pracę włożoną w zorganizowanie i dowodzenie CWArt. Ppanc. otrzymał później Medal Wojska. Następnie, aż do zakończenia wojny, pozostawał w dyspozycji naczelnego wodza i szefa sztabu naczelnego wodza. W 2. poł. 1945 r. został komendantem ukraińskiego obozu jenieckiego w brytyjskiej strefie okupacyjnej, w r. 1947 komendantem obozu repatriacyjnego Polkemet. Przed swym powrotem do Kraju przekazał go pod rozkazy mjr. Stanisława Teligi. Dn. 19 XII 1947 przyjechał do Polski.
W l. 1948–58 S. pracował zarobkowo w Warszawie, w kilku różnych przedsiębiorstwach, zazwyczaj na podrzędnym stanowisku księgowego (ekonomisty). W r. 1958 otrzymał rentę cywilną, w r. 1964 przyznano mu rentę wojskową, w drodze decyzji wyjątkowej.
Po r. 1956 S. przystąpił do opisania kilkunastu wydarzeń z l. 1939–45, których był świadkiem bądź bezpośrednim uczestnikiem. Do najważniejszych jego prac należy Kampania wrześniowa na Lubelszczyźnie w 1939 roku, cz. 1 Zarys ogólny przygotowana wespół z Ludwikiem Głowackim (autorem cz. 2 zatytułowanej „Działania wojenne”), opublikowana w r. 1966 w Lublinie. Część opracowań S-ego trafiła do zasobów materiałowo-dokumentacyjnych Wojskowego Instytutu Historycznego, m.in. Działania grupy „Sandomierz” w czasie kampanii wrześniowej 1939 r. (opublikowana w „Wojsk. Przegl. Hist.” 1961 nr 2), Formacje Obrony Narodowej w walkach we wrześniu 1939 r., Przebieg ewakuacji internowanych z Węgier po kampanii 1939 r., Zarys historyczny 4 DP we Francji 1940 r., Francuscy oficerowie łącznikowi w Armii Polskiej we Francji 1939–1940, Oficerskie obozy odosobnienia na Zachodzie, Polskie Centrum Wyszkolenia Artylerii Przeciwpancernej w Wielkiej Brytanii 1942–1945, Paszportyzacja armii ukraińskiej w Wielkiej Brytanii w 1946 r., Polskie obozy repatriacyjne w Wielkiej Brytanii 1944/47. Ogłosił S. też kilka wspomnień, m.in. o S. Roweckim: Od szkolnej ławy po pamiętny wrzesień 1939 roku (w: „Stefan Rowecki w relacjach”), Antek pilnuj tych 300 wozów. Spotkanie z gen. Grotem-Roweckim w walkach 1939 roku („Tyg. Demokr.” 1958 nr 34), poza tym Wrzesień z perspektywy 30 lat. Ankieta („Więź” 1969 nr 9). Pokaźną ilość opracowań i materiałów dokumentalnych S-ego zgromadził w swym domowym archiwum i Izbie Pamięci Ojca syn S-ego Witold, zamieszkały w Warszawie.
Podjęte przez S-ego próby opisu i analizy polskich działań obronnych w kampanii wrześniowej 1939 r. oraz późniejszych losów i spraw Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie wywoływały liczne polemiki publicystyczne, m.in. w „Wojskowym Przeglądzie Historycznym”. W r. 1983 S. był współzałożycielem Koła Seniora przy Oddziale Warszawskim Polskiego Tow. Ekonomicznego i przewodniczył mu od t.r. aż do śmierci. S. zmarł 18 XI 1987 w Warszawie i 9 dni później został pochowany w rodzinnym grobowcu na cmentarzu Warszawa-Włochy. Poza wymienionymi już licznymi odznaczeniami S. otrzymał też m.in. Krzyże: Kawalerski (1975) i Komandorski (1985) Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Virtuti Militari 4 kl. (za kampanię wrześniową 1939 r.), estoński Krzyż Orła 4 kl., łotewski Krzyż Waleczności, Medal 75-lecia Szkoły Głównej Planowania i Statystyki, Odznakę Pamiątkową Więźniów Ideowych, Złotą Odznakę Honorową Polskiego Tow. Ekonomicznego.
S. był żonaty dwukrotnie. Pierwszy raz (27 VIII 1921) z Janiną ze Skrzyneckich (1896–1961), w l. 1919–21 urzędniczką Min. Spraw Wojskowych, w l. 1940–5 współpracowniczką Związku Walki Zbrojnej – Armii Krajowej (ZWZ–AK), i miał w tym małżeństwie dwoje dzieci: Krystynę (ur. 1922), zamężną Hofman, harcerkę, członkinię Przysposobienia Wojskowego Kobiet, w l. 1940–5 czynną w ZWZ–AK, pracowniczkę umysłową, i Witolda (ur. 1928), żołnierza 7. pp «Garłuch» AK, pracownika łowiectwa. Z drugiego małżeństwa (od 16 I 1968) z Robiną Williamson Adamson, Szkotką, nauczycielką w collegu, S. nie miał dzieci; po śmierci S-ego żona opuściła Polskę i jej dalsze losy nie są znane.
Dn. 11 III 1994 Min. Obrony Narodowej zatwierdziło nominację S-ego na pułkownika, wydaną przez rząd RP na Obczyźnie jeszcze 25 IV 1972. Postać S-ego przypomniano najpełniej we wrześniu 1989 podczas wystawy poświęconej Grupie «Sandomierz» i jej dowódcom w kampanii wrześniowej 1939 r. w Muzeum Okręgowym w Sandomierzu. Z okazji pięćdziesiątej rocznicy kampanii wybito także specjalny medal z podobizną S-ego.
Lista starszeństwa oficerów zawodowych, W. 1922; Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty, W. 1935 s. 15; Rocznik oficerski, W. 1923, 1924, 1928, 1932; Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.21, W. 1921; Wesołowski Z., Order Virtuti Militari i jego kawalerowie, Miami 1992 s. 330, 611, 649; – AP, Pamiętny wrzesień i Polska Lubelska, „Kur. Lub.” 1966 nr 88; Biegański W., Regularne jednostki Wojska Polskiego na Zachodzie. Formowanie, działania bojowe, organizacja, metryki dywizji i brygad, W. 1967 s. 41, 52, 226; Dalecki R., Armia „Karpaty” w wojnie obronnej 1939 roku, Rzeszów 1989 (fot.); Głowacki L., Działania wojenne na Lubelszczyźnie 1939, Lublin 1976; tenże, Uzupełnienia i sprostowania do artykułu ppłk. Antoniego Sikorskiego, „Wojsk. Przegl. Hist.” 1962 nr 1 s. 329–37; Jurga T., Obrona Polski 1939, W. 1990; tenże, Regularne jednostki Wojska Polskiego w 1939 r. Organizacja, działania bojowe, uzbrojenie, metryki związków operacyjnych, dywizji i brygad, W. 1975; Księga pamiątkowa 1830–29 XI 1930, Ostrów–Komarowo 1930; Polski czyn zbrojny w II wojnie światowej, W. 1979–81 I–II; Porwit M., Komentarze do historii polskich działań obronnych 1939 roku, W. 1983 I–III; Steblik W., Armia „Kraków” w 1939, W. 1989; Szarota T., Stefan Rowecki „Grot”, W. 1983; Targowski M., Zarys historii wojennej 8-go Pułku Piechoty Legionów, W. 1928 s. 32, 40; Tomczak E., Wyszyński K., Ponichtera H., Oficerska Szkoła Artylerii w Toruniu 1923–1992. Zarys dziejów, Tor. 1992 s. 118 (błędnie przypisano S-emu dowodzenie CWArt. Plot. w Crawdorf); Wojna obronna Polski 1939 r., praca zbior., W. 1979; Wawer Z., Organizacja Polskich Wojsk Lądowych w Wielkiej Brytanii 1940–1945, W. 1992; Zaleski W., W Warszawskiej Brygadzie Pancerno-Motorowej 1939. Z dziejów 1 Pułku Strzelców Konnych, W. 1988; Zawilski A., Bitwy polskiego września, W. 1972 I–II; – Pol. Siły Zbrojne, Londyn 1954–86 I cz. 2–3, II cz. 1; Stefan Rowecki w relacjach, Pod red. T. Szaroty, W. 1988; Wojna obronna Polski 1939. Wybór źródeł, W. 1968; Wrzesień 1939 w relacjach i wspomnieniach, W. 1989 (J. Jagmin-Sadowski, W. Krawczyk, J. Rzepecki); – „Dzien. Pol. i Dzien. Żołnierza” 1967 nr 41 (I. Grobicki); „Kamena” 1966 nr 10 (B. Królikowski); „Kur. Lub.” 1966 nr 8 (A. P.); „Więź” 1966 nr 10 (J. A. Radomski); „Wojsk. Przegl. Hist.” 1963 nr 2 (W. Steblik), 1966 nr 4; „WTK” 1966 nr 21 (S. Truszkowski); „Życie Warszawy” 1987 nr 276 (nekrolog); – CAW: Akta personalne S-ego, t. 1769/89; – Informacje rodziny: syna S-ego Witolda i Andrzeja Sikorskiego (stryjecznego wnuka S-ego) z W.
Stanisław Piwowarski